=Zondag, 25 mei 2014= De parkeerplaats bleek gezelliger dan we gisteravond dachten. De zon scheen en we waren omringd door campers en vrachtwagens. Voor redelijk weinig geld hebben we een goed ontbijt genoten in het Gasthof. Op een heuvel tegenover ons lag een groots kasteel dat over het hele dal domineerde. Dit trok onze aandacht en we besloten van de snelweg af te gaan en binnenweggetjes te gaan volgen In het stadje ELLWANGEN zagen we vanaf de weg een vergelijkbaar groots kasteel. In het dorpje zetten we de auto neer. Een grote basiliek stond bij ons in de buurt, wat ons deed besluiten om daar eerst naar toe te gaan. Binnengekomen speelde er een orgel met een imposant galmend geluid. De kerkgangers liepen al naar buiten, zodat we dachten ongestoord rond te kunnen kijken. De kerk was prachtig en straalde de roomse pracht en praal uit. Er lag een mummie midden in de kerk, waarvan de schedel rijk versierd was met edelstenen. Zouden ze het lijk in die glazen sarcofaag hebben laten ontbinden of hebben ze later het skelet erin gelegd? We kwamen terecht in een kloostergang die in een carré rondom een groene binnenplaats lag. In onze gedachte zagen we monniken daar hun brevier lopen. Toen we weer in de kerk kwamen bleek daar een mis aan de gang te zijn. De kerk was goed gevuld met ouderen en jongeren. De oude kerk tradities die bij ons allang verdwenen zijn zagen we daar. Handen dopen in wijwater, door de knieën gaan bij het passeren van de middenas van het altaar, meezingen met de pastoor, etc. We liepen het stadje door. Hier heerst nog de ouderwetse zondagsrust. Alle winkels zijn dicht. Soms zie je iemand in de zondagse slome tred door de straat lopen. Niemand heeft haast. Iedereen heeft zijn nette kleren aan. Het kasteel lag boven het dorp op een heuvel. De steile weg liepen we omhoog. Het was een groot kasteel en op het grote plein voor de stallen zag je in gedachte de hoofse vrouwen hun paarden bespannen. Woest wegrijdend omdat ze boos of geërgerd waren. De bedienden in een stofwolk achterlatend. Helaas was het kasteel dicht vanwege een verbouwing. Helemaal voor niets helemaal naar boven gelopen. Op weg naar de BODENSEE kwamen we langs het plaatsje AALEN . Een bruin bord gaf aan dat er een lime-museum was. Ik kende de naam Lime vanuit de Romeinse geschiedenis. Dat was de grenslijn tussen het Romeinse Rijk en de barbaarse stammen aan de andere kant. De weg naar het museum was uitstekend bewegwijzerd. We reden er zonder problemen naar toe. Zodra je van de doorgaande wegen afgaat slaat onmiddellijk de zondagsrust toe. Alle winkels dicht, niemand haast. In het museum amper mensen. De dames achter de moderne kassa hadden het er maar moeilijk mee. Volgens mij hadden ze moeite om wakker te blijven. Het bijzonder goed gedocumenteerde museum maakte indruk op ons. We kregen een goed beeld hoe de romeinse forten gebouwd werden. Opmerkelijk waren de luchtfoto's waarop je in het landschap de bijna 2000 jaar geleden gebouwde grensmarkeringen kon herkennen. Dat zoiets na zovele jaren nog duidelijk herkenbaar is. Ik kreeg hier een heel ander beeld van de Romeinen dan ik tot dan toe in mijn hoofd had. Ze waren veel technischer dan ik gedacht had. De ruïnes van de kazerne waren nog duidelijk herkenbaar en de oriëntatieborden zorgden ervoor dat je een helder beeld kreeg. Het was al laat en we besloten om via de snelweg naar onze camping in LINDAU te rijden. Er was nog genoeg plek. De opstelplaatsen zijn niet erg groot. Ik zou hier in de zomer niet graag voor langere tijd verblijven. Daarvoor zijn we te ongedurig en zouden we ons opgesloten voelen. Boven het BODENMEER dreigde een onweersbui. De regenflarden zagen we in de verte over het water schuiven. Het werd steeds donkerder en de onweersbui in de verte begon lucht aan te trekken. De wind stak steeds harder op en de windrichting was duidelijk op de onweersbui gericht. Als het een paar graden warmer was geweest dan was dit ideaal weer voor een hoosbui. De onweersbui was gelukkig niet op weg naar ons. Op de fiets ging ik naar het dorp. Daar was bij de camping weinig van te zien. Het centrum was enkele kilometers verderop. Wel zag ik dat de OOSTENRIJKSE grens slechts een honderdtal meters van de camping af lag.