Even later kwam hij weer binnen vergezeld van twee anderen en gingen ze aan tafel zitten. Ze waren duidelijk bekend met het personeel. Nog even later hetzelfde met een mevrouw. Ze ging zitten en praatte wat met de ober, maar er gebeurde niets. Na tien minuten kwam er een man binnen die bij de mevrouw ging zitten, kort daarop gevolgd door nog 5 vrouwen. Ik denk dat zij gereserveerd hadden, want plotseling werd de stemming best gezellig. Het leek erop dat zij elkaar allemaal kenden en mogelijk uit het dorp zelf kwamen. Op weg naar de camping hebben we nog naar de sterren willen kijken, maar het was bewolkt.

=Donderdag, 20 september 2012= Vandaag zaten we na het ontbijt lekker in de zon een boek te lezen. Beiden lazen we een verhaal dat aan haar climax kwam, zodat we niet konden ophouden met lezen. Met een goede kop koffie, een koekje en een temperatuur van rond de 23 graden was het goed vol te houden. Dit is een heerlijk rustige camping en de enige geluiden die je opvangt komen vanuit de natuur; loeiende koeien, blaffende honden, miauwende campingpoezen, tjirpende mussen en mezen, hinnekende paarden en alles overheersend: de grommende herten. Rond 15 uur besloten we het stadje BARREA maar weer eens te verkennen. Bij het verlaten van de camping zat Pasetta bij de poort bier te drinken met een zestal mannen. Hij riep ons want het waren Nederlandse mannen die toevallig bij hem langskwamen. Het bleek dat ze een wandeltocht door de ABRUZZEN maakten. Vanuit BARREA, hun laatste plaats, zouden ze met de bus naar ROME gaan en vandaar weer naar huis.

We sloten onze dag af in een pizzeria. Op weg ernaar toe hoorden we heel zacht een mooi helder klinkend Ave Maria. We konden echter niet ontdekken waar het vandaan kwam. De pizzeria was in een oud historisch pand met een zacht verlichte toegangsdeur. Van buiten amper te herkennen als een restaurant. De deur was nog op slot, maar toen ze ons hoorden kwam men de deur openen. We waren de enige gasten in een ruime kelderachtige zaal. De tafels werden gedekt voor een twintigtal mensen en de open haard werd aangemaakt. Af en toe kwam er iemand een pizza voor thuis afhalen. Op een gegeven moment kwam er een wat verlegen man binnen die wat rondhing en weer naar buiten ging.

We gingen naar het historische centrum en zwierven heerlijk door de nauwe steegjes met steile trappen en onverwachte doorkijkjes. Het kasteel was open en we gingen naar binnen. Er zat een vrij jonge knaap als poortwachter en hij verkocht ons het toegangskaartje van 1 euro. Vanaf de kasteeltoren heb je een uitzicht over het dal, het stadje en het meer. Aan de andere kant zie je de diepe kloof van een riviertje. De bodem van die kloof is vrijwel niet te zien, zo diep is het.