= Maandag, 11 september 017= Vanochtend ging de wekker af om 7 uur. Buiten scheen het zonnetje en ik lag heerlijk warm in mijn slaapzak. Marja stond op om te gaan douchen. Op een gegeven moment hoorde ik een auto snel wegrijden en dacht ik aan de bakker die rond 8 uur zijn brood zou afleveren. Vlug op mijn horloge kijkend kwam ik erachter dat het niet 7 uur was maar het was 8 uur. Snel eruit om het brood te gaan halen. In de loop van de ochtend raakten we in gespek met onze buren, die een witte volkswagencamper T5 hadden. Natuurlijk wissel je dan ervaringen uit. Ze kwamen uit PUTTEN en reisden al zo’n twee jaar met een eigen camper rond. Net als ons waren ze net met hun reis begonnen. Die vijf weken zou gaan duren en langs dezelfde routes zou gaan verlopen als wij in ons hoofd hadden. Ze hadden besloten om nog een dag langer op deze camping te blijven en de dag te besteden aan rondwandelingen. Wij gingen verder naar het zuiden, omdat we vandaag in Spanje wilden slapen. Als camping hadden we ORIO als doel uitgekozen. Eerlijk gezegd viel de reisafstand ons tegen. Het was ruim 400 kilometer reizen en voor ons gevoel deden we daar langer over dan verwacht. Een paar koffiestops hadden we nodig om allert te blijven. Onderweg kwamen we behoorlijk stevige regenbuien tegen. ’s Avonds hoorden wij van onze kinderen dat het in HOORN noodweer was geweest. We hadden ons voorbereid op een ouderwetse grenscontrole, maar tot onze verbazing was er in het geheel geen controle en konden we de grens ongemerkt passeren. De andere kant op leek andere koek te zijn, er stond daar een lange file met tientallen vrachtwagens. Het plaatsje ORIO was makkelijk te vinden. De camping bleek aan het einde van de straat te liggen, vlak voordat je het strand opreed. Een mooie camping met een goed Engels sprekende receptioniste. Er stond een stormachtige wind vanaf zee en de lucht zag er dreigend uit. We zetten de auto met de kont in de wind, zodat we vannacht geen last zouden hebben. Een wandeling langs het strand was adembenemend. De golven vanuit de GOLF VAN BISCAJE waren woest en braken met witte waterwolken op de pier. Het strand ving de golven één voor één op. We hebben er lang naar zitten kijken. Een pad langs een rots ging omhoog en bood een mooi gezicht op het watergeweld beneden en de dreigende wolkenluchten boven het stadje. De avond sloten we af met het opladen van al onze elektronische apparatuur. Wat een wirwar van snoeren en opladers.