=Zaterdag, 17 februari 2018=

We stonden al om zes uur op, omdat onze excursie naar TRONDHEIM al om half acht van start zou gaan. Gelukkig zag Marja nog net op tijd dat we naar de verkeerde excursie keken. Deze excursie zou te voet gaan en onze excursie per bus. We konden een kwartier later vertrekken. Beneden op de pier aangekomen waren wij de enige twee deelnemers. Vreemd dat ze daarvoor een bus laten rijden, terwijl vorige week een excursie niet doorging, omdat er maar zes deelnemers waren. We liepen met de excursie leider mee, die aangaf dat hij bij de boot zou blijven. Vreemd. De bus stond achter een gebouw en toen we instapten zat de bus al halfvol. Er bleek een zusterschip in dezelfde haven te liggen en wij gingen met hen mee. In TRONDHEIM kregen we goede uitleg over de verschillende woongebieden en belangrijke huizen. Het was zaterdagochtend vroeg en de stad moest nog wakker worden. Wel zagen we veel jonge mensen met ski’s lopen. Opzienbarend was de Nidaros kathedraal . Zo’n gebouw verwacht je niet boven de poolcirkel, je zou hem in Den Bosch, Parijs of Brussel verwachten. Een groot gebouw met een prachtige voorgevel. Een in het rood geklede jongeman was onze gids. We hadden haast om weer terugh bij de boot te komen. een kwartier voor vertrek om tien uur waren we weer aan boor en gingen onderweg naar KRISTIANSUND. Van hieruit gaan we naar een marmermijn in EIDE en worden daarna met de bus naar onze boot gebracht die ondertussen is doorgevaren naar MOLDE. de rit vanaf KRISTIANSUND naar EIDE geeft een mooi beeld van het straat- en dorpsleven in NOORWEGEN. Een deel van de rit gebeurde in het donker en de chauffeur deed de binnenverlichting uit, zodat je het buitenleven kon zien. Op een gegeven moment sloeg de bus rechtsaf en reed een zeer smalle bergweg op. De weg was hooguit drie meter breed, met de nodige scherpe bochten en volop sneeuw, maar de bus ging er in volle vaart tegenop. Hij reedf een donkere grot in en na een paar honderd meter stopten we in een verlichte hal midden in de berg. We werden opgewacht door een aantal mannen die daar in de grot werkten. Zij namen ons mee naar een deur. Daarachter bleek een omvangrijke compleet ingerichte theaterzaal te liggen. Een engels sprekende gids gaf uitleg over de mijnbouw. Men vindt hier het meest zuivere witte marmer, dat gebruikt wordt in de papierindustrie vlak bij de mijn. Door concurrentie is deze mijn niet meer echt exploitabel. Om toch inkomsten te krijgen heeft men het omgebouwd naar een datacentrum. Er is veel vraag naar dit soort behuizing, want het ligt diep in de berg beschermd tegen ongewenste invloeden. Na afloop konden we vragen stellen. Marja en ik overlegden met elkaar wat we zouden vragen en tot onze verbazing begon de Noorse gids plotseling Nederlands te praten. Hij bleek al meer dan vijftien jaar in Noorwegen te wonen. Met een boot werden we dieper de mijn in gebracht. De groeve staat voor een deel onder water. Na een half uur varen kwamen we bij een grot terecht , netjes verlicht en voorzien van een lange tafel met stoelen. We kregen er soep geserveerd, gemaakt met de lokaal verkrijgbare ingrediënten