=Maandag, 17 september 2012= Vanochtend ons laten wekken door de telefoonwekker om zeven uur. Toch wat liggen doezelen, voordat we rond half acht opstonden. Ons brood was op maar gelukkig hadden we gisteravond de locatie van de kampwinkel gevonden, zodat we de dag begonnen met shoppen. Vandaag zouden we in twee etappes naar het zuiden vertrekken. Om geld en dieselbrandstof te besparen kozen we voor de provinciale route langs VENETIË. De diesel kost hier 1 euro 88. Naar Nederlandse begrippen duur, daar is het normaal rond de 1 euro 45. Na verloop van tijd kozen we toch voor de autostrada zodat we sneller konden afzakken. Dat zijn uiterst goede wegen waar je rustig 130 km/uur kunt rijden. Dat deden we niet, we houden 110 km/uur aan. Daarnaast zijn er erg veel wegopbrekingen. De Italianen zijn ware meesters in het aanleggen van nieuwe wegen. Wat opvalt is dat ze erg veel kiezen voor onbeschilderd staalwerk in viaducten en geluidschermen. De roestbruine kleur past erg goed in het landschap. De vorige keer werden we op deze route achtervolgd door onweersbuien. Deze keer worden we door wolkenvelden achtervolgd. Voor ons, naast ons en achter ons zien we blauwe luchten. Precies boven ons zijn wolkenvelden. Dat blijft de hele reis zo.

De eerste camping in MARTINSICURO blijkt te zijn gesloten. Hetzelfde probleem als enkele jaren terug. De Adriatische kust blijkt in het naseizoen niet aantrekkelijk voor toeristen, waardoor de campings al vroeg sluiten. De eerstvolgende camping die zeker open is ligt in PINETO , dat is ruim 50 kilometer verderop. Het blijkt een gelukkige keuze. Qua ligging is het discutabel tussen het strand en een drukke spoorlijn in. Maar in Italië weet je dat je in lawaaiige omgevingen terecht kunt komen. Een strand op 50 meter vanaf je standplaats vergoed veel. Als we de camping oprijden is het stil. We zien wel kampeerders, maar alle receptieachtige huisjes zijn dicht. We stuiten op een gesloten hek en gaan daarom lopend verder op onderzoek. We komen de campingeigenaar tegen die gelukkig uitstekend Engels spreekt. Hij helpt ons bij het parkeren en het inrichten van onze standplaats. Als we ingericht zijn lopen we naar zijn kantoor. Hij neemt de gegevens op en vraagt hoe laat we willen vertrekken. Normaal opent hij rond 9 uur, maar als we vroeg weg willen dan zorgt hij ervoor dat hij beschikbaar is. We zeggen dat we langzame starters zijn, zodat hij niet extra vroeg uit zijn bed hoeft te komen. Hij geeft nog uitleg over de douches en het bestellen van brood. In het restaurant kunnen we onze bestelling doorgeven. Het is een typisch Italiaanse eetgelegenheid. Hel verlicht met tafels en plastic stoelen. Een prominente tap en een televisiescherm met goede geluidsweergave. We vragen of we iets kunnen eten. De barkeeper die televisie zat te kijken met zijn vriendin loopt naar de keuken en vraagt of ze nog iets klaar kunnen maken. Al snel komt er een oudere wat morsige vrouw naar ons toe en vraagt in uitstekend Italiaans of we vis of vlees willen hebben. We kiezen voor vis. Schuchter vraagt ze of spaghetti goed is. Wij antwoorden: “ja”. De vrouw zegt dat ze iets in elkaar zal zetten en verdwijnt in de keuken. Ondertussen dekt een andere oude mevrouw de tafel. In hun beste Italiaans en ons beste Engels lukt het om wijn te bestellen. Ze laat ons twee maten karaffen zien, zodat we de hoeveelheid kunnen kiezen. Na ruim een kwartier komt er een derde mevrouw de spaghetti met mosselen, inktvis en visstukken brengen. Een overheerlijke maaltijd, die ik nog maar zelden zo geproefd heb. Ik ben geen liefhebber van wijn, maar dit keer dronk ik met gemak twee volle glazen weg. De toewijding en de inspanningen die de dames ten toon spreidden was hartverwarmend. Je hoeft niet in een driesterren restaurant te zijn om volop te genieten van een keuken. Nadeel van deze camping is dat er vlak naast een treinrail loopt. ’s Nachts denderen de goederentreinen door je tent heen. Maar als doortrekcamping vergoedt de gastvrijheid veel.