=Woensdag, 5 juli 2023=
Als
we
’s
morgens
wakker
worden
kijken
we
uit
gewoonte
op
de
nieuwssite
van
de
NOS.
De
storm
die
er
verwacht
werd
stond
om
06
uur
op
code
oranje
in
de
kustgebieden.
In
Nederland
zou
het
zwaar
gaan
stormen.
Toen
we
gedoucht
hadden
bleek
de
code
opgewaardeerd
te
zijn
naar
code
rood.
De
storm kon aanzienlijke schade veroorzaken.
Vanaf
het
BODENMEER
wilden
we
in
het
begin
van
de
middag
arriveren
in
LAHNSTEIN
.
Gezien
het
mooie
weer
konden
we
daar
nog
gaan
fietsen
of
wandelen.
Echter,
rond
13
uur
kwamen
we
achterin
een
file
te
staan.
Het
was
een
file
ten
gevolge
van
wegwerkzaamheden.
Niets
bijzonders.
Dat
gebeurt
wel
vaker
.
Af
en
toe
reed
de
file
een
stukje
verder.
Een
busje
achter
mij
reed
zowat
tegen
de
vangrail.
Na
een
poosje
realiseerde
ik
mij
dat
het
in
DUITSLAND
regel
is
dat
je
de
uiterste
randen
van
de
snelweg
opzoekt,
zodat
er
een
rijbaan
ontstaat
tussen
de
twee
filerijen.
Hulpdiensten
kunnen
dan
via
deze
weg
de
file
passeren.
Dat
gebeurde
dan
ook.
Er
kwam
een
politiewagen
door,
even
daarna
gevolgd
door
een
brandweerwagen
en
een
ambulance.
Vervolgens
stonden
we
meer
dan
een
uur
op
dezelfde
plaats.
Auto’s
probeerden
via
de
vluchtstrook
de
file
te
passeren
maar
dat
werd
geblokkeerd
door
vrachtwagens
die
dat
niet
toelieten.
Na
verloop
van
tijd
begon
de
file
te
rijden.
We
schrokken
bij
de
wegopbreking.
Daar
stond
een
volledig
uitgebrande
personenwagen
op
de
rijbaan.
Later
hoorden
we
op
de
camping
dat
de
file
was
ontstaan
bij
de
wegopbreking.
Een
pechgeval
verergerde
de
filevorming,
maar
het
liep
volledig
vast toen deze personenwagen in brand vloog
We
kwamen
veel
laat
op
de
camping
in
LAHNSTEIN,
waar
de
receptie
gesloten
bleek.
Een
briefje
aan
de
deur
gaf
aan
dat
we
een
telefoonnummer
konden
bellen.
Dat
deden
we,
in
ons
beste
Duits
vroegen
we
of
wij
de
camping
op
mochten.
In
vloeiend
Nederlands
werd
ons
uitgelegd
hoe
we
een
kluis
konden
openen,
met
daarin
munten
om
de
slagboom
te
openen.
Ook
gaf
de
beheerder
aan
hoe
we
onze
plek
op
de
camping
konden
vinden.
We
kwamen
terecht
op
een
mooie
plek
vlak
langs
de
rivier
de
LAHN
en
keken
uit
op
een hoge berg
MEHRSBERG
.
Het
was
al
laat
en
we
hadden
geen
zin
om
nog
eten
klaar
te
maken,
plus
de
nodige
afwas.
Gelukkig
was
er
een
camping
restaurant.
Daar
waren
alle
tafels
bezet
en
we
kregen
het
verzoek
om
later
in
de
avond
langs
te
komen.
Dat
deden
we
door
de
tijd
te
doden
met
een
wandeling
over
het
camping
terrein.
Dat
was
vele
malen
groter
dan
wij
tot
dan
toe
hadden
ingeschat.
Het
restaurant
werd
gerund
door
de
broer
van
de
campingbeheerder
samen
met
zijn
vrouw.
En
dat
was
knap.
Deze
avond
verzorgden
zij
het
eten
en
drinken
van
zo’n
zestig
klanten
in
pakweg
3
uur
tijd.
Je
zag
dat
vrijwel
iedereen
ondanks
soms
lange
wachttijden
waardering had voor hun inzet.
.
