=donderdag, 19 juni 2025= Het was gisteren niet allemaal kommer en kwel . Toen we op de dijk langs het kilometers lange Julianakanaal liepen, in de brandende zon, raakte onze voorraad water op. Marja liep naar een huis langs de weg en vroeg aan iemand in de tuin of zij water mocht tappen. De man had alleen water uit de kraan. "Geeft niet", zei Marja. Het duurde wel lang voordat hij terug kwam met een gevulde fles water. Hij gaf er ook twee waterijsjes voor ons mee. Wat een geschenk, dit was precies wat we nodig hadden. Vandaag hadden we de luxe om te blijven liggen. We hadden gisteren besloten om een nacht langer te blijven. Tegen negen uur gingen we op stap naar het plaatsje STEIN . De eigenaresse van de " Kampeerplaats Aan de Diek " gaf ons nog de snelste route naar deze plaats. Ze weet dat Marja oververmoeid is en pijn in de knie heeft. De wandeling zonder bepakking naar STEIN duurde een half uurtje met één helling en haarspeldbocht. Ook dit stadje bestaat uit boomloze zonovergoten straten, zonder mensen. Omdat we nog niet gegeten hadden besloten we om eerst ontbijt te regelen. We kochten vlaaitjes, een broodje brie met vijgenjam, koffie en thee. Plus koffie to go om die buiten op te drinken in een schaduwrijke zitplaats. We hebben er naar voorbijkomende mensen gekeken. Gezien het late tijdstip zie je alleen oudjes, vaak veel te dik. 's Middags hebben we op de camping in de schaduw van de kersenboom gezeten. Marja heeft in een winkel goede knie bandages gekocht, morgen kijken of het helpt. In de nieuwsberichten lezen we dat het vanaf vandaag elke dag warmer wordt. Tot hoever is het verantwoord om in deze boomloze omgeving door te lopen met twaalf kilo in de rugzak. Terwijl ik dit schrijf komt er een auto langs met het karakteristieke liedje van de ijscoman. Het geluid houdt plotseling op. Later horen we dat de camping eigenaresse de ijsco wagen aanhield en hem toegang tot de camping gaf. Ik zit nu aan heerlijk Italiaans ijs .